Iedereen is van de wereld, de wereld is van iedereen.
Door: Douwe
Ik voel een hand op mijn schouder, draai me om en kijk in 2 bruine glimmende ogen. Het is Precious. “Mister Douw!”, zegt ze, “do you come back next year?”. Ik vertel haar oprecht dat de kans heel erg klein is. Deze school heeft drie jaar in het Edukans programma gezeten en dit is het laatste jaar.
Ze gaat tegenover me zitten. Ik zie de kleine pareltjes zweet op haar bovenlip, haar donkere krullende korte haar, haar bruin oranje schooluniform, haar dopneus. Ze lijkt op veel andere meiden op deze school. En toch is ze anders. Ze knikt bedachtzaam. Voor een meisje van 14 jaar komt ze volwassen over.
“I want to be a journalist”, vervolgt ze, “yes a journalist. And i will read hard and learn hard. And than I will become a journalist”. We babbelen nog even verder. Vorig jaar werkte ik op dezelfde school. Het weerzien dit jaar was hartverwarmend. Het afscheid wordt hartverscheurend.
Ik gun al deze kinderen het allerbeste, de meiden gun ik nog meer en Precious gun ik de wereld. Gaat zij journalist worden? Ik hoop het zo erg voor haar. En als het haar lukt dan heb ik daar een ieniemienie stukje aan bijgedragen. Ik voel trots, ik voel ook tranen. Ik zal namelijk nooit weten of het lukt. Alsof je een mooie film kijkt maar het slot moet missen.
Dan volgt het onvermijdelijke afscheid. We zwaaien. We zwaaien nog een keer. Ik stap in de taxi en sla de deur dicht. Go girl! Go!
Precious is van de wereld, de wereld is van Precious.
Reacties (4)