Door: Mirte (Stukje Noordhoff)
Waar begin ik als ik jullie iets over Ghana wil vertellen? Bij de hitte, de stoffige rode wegen waar we overheen stuiteren en die in modderpoelen veranderen na elke plensbui aan het einde van de middag? Bij de overweldigend groene natuur, de kakofonie van geuren en kleuren en geluiden op de markt, het naaiateliertje zonder stroom. Of bij onze taxi in vijf kleuren die met een zeer zorgwekkende rammel linksachter ons elke ochtend de berg afrolt en aan het einde van de dag in z’n één weer terug naar boven brengt?
Nee, ik begin bij de mensen. Bij de geweldige groep Edukansers met wie ik deze ervaring deel, van alle leeftijden en alle achtergronden en allemaal zo vol enthousiasme en passie en doorzettingsvermogen. En de Ghanezen, die prachtige lachende koppies op school, de vrouwen met schalen vol boodschappen op hun hoofd, de leerkrachten op de scholen die we bezoeken. Elke dag is er wel een verhaal dat zo hard binnenkomt dat de tranen me in de ogen schieten.
Vanmiddag zijn we met twee docenten op huisbezoek geweest bij drie leerlingen. Harriet en Henriëtta, een tweeling uit de derde klas van Junior High die samen met hun oma en moeder wonen. En bij Bernadette, uit dezelfde klas, die met haar broer bij haar opa en oma woont. Na schooltijd halen ze water, vegen het huis en de buitenplaats en zorgen ze voor het eten. Van 6 tot een uur of 8 is er tijd voor huiswerk en daarna is het bedtijd. De volgende ochtend begint de dag alweer vroeg, om half zeven worden ze op school verwacht om daar de compound aan te vegen. En bovendien is het om acht uur aardedonker.
Overal lopen geitjes en kippen, overal ligt afval, overal zie je kinderen met kinderen op de heup en aan de hand lopen, en dat zouden maar zo hun eigen kinderen kunnen zijn. Een van de grote uitdagingen voor de scholen waar Edukans mee samenwerkt is ‘teenage pregnancies’, meisjes die -vaak tegen hun wil- zwanger worden, school verlaten en hun eigen kinderen niet kunnen helpen wanneer die zelf naar school gaan.
Maar in de klassen zie je ook pientere jongens en meiden zitten, die les krijgen van docenten die aandacht voor ze hebben, en die er van dromen om arts of politievrouw of ontwerper te worden. En elke dag zitten ze in hun verschoten schooluniform in de teakhouten lesbankjes gevouwen en brengen ze hun toekomst een stukje dichterbij.
Reacties (5)