20 oktober

MY TRUST IS IN YOU
Door: Douwe

Om precies 06.00uur gaat de speaker van de bar bij ons hotel vol open. Het nummer “My trust is in you!” galmt in een aanstekelijk swingend deuntje over het terrein. Niet veel later gevolgd door nog meer passende muziek. Het is zondag en dat is voor Ghanezen een heel belangrijke dag; de dag des Heeres. 

Geen land is zo doordrenkt van religie als Ghana. Elk dorp heeft meerdere kerken, taxi’s hebben psalmteksten op hun achterruit staan en menig café en winkel draagt een naam als ‘Gods time is the best time Cafe’ of ‘Gods building materials’. En dan heb ik het nog niet over mannen met voornamen als Godwins en Godswill. Niemand kijkt er hier verbaasd van op of om. God is een ‘fact of life’.

De muziek vanuit de bar is een mooie amuse voor het hoofdmenu van vanochtend. We gaan een kerkdienst bijwonen in een Pentecostal Revival Church op uitnodiging van Isaac de headmaster van Sokode JHS.

Deze kerk zou je niet gevonden hebben als je niet wist waar hij lag. Achter een autokerkhof op een zijweg van rode onverharde klei. De kerk heeft geen ramen van glas, het dak is van golfplaat en wordt gestut door houten balken op muren van gipsbeton. Van buiten ziet het er niet uit. Echter, eenmaal binnen is het gevoel anders. Er straalt warmte uit en zelfs iets dat je ‘knussig’ zou kunnen noemen. 

Als de dienst begint worden we als Nederlanders verzocht om helemaal voor aan te gaan zitten. Even denk ik dat we de hoofdgasten zijn. Dan zijn we in zekere zin ook, maar er is nog iemand die speciaal is; Reverend Eli Johnson. In zijn glimmende champagne kleurige pak met bijpassende witte blouse, das en gepoetste zwarte lakschoenen lijkt hij van een filmset te zijn weggelopen. Denk aan de scene met James Brown in de legendarische film ‘The blues brothers’ en je krijgt het juiste beeld. 

Voordat de referend begint, worden wij als Nederlanders naar voren geroepen. We noemen onze namen en zingen een (ingestudeerde) canon voor de kerk. Dat wordt gewaardeerd. Dan wordt het tijd voor het echte werk. De bassist zet een aanstekelijk loopje in en niet veel later zijn de 9 zangeressen van het achtergrondkoor al net zo swingend als de vrouwen van de kerk op de dansvloer. De beleving, de passie, de natuurlijk swing opgeteld bij de kleurige kleding (kotomisi stijl) maakt het plaatje compleet. 

ls de dansvloer eindelijk leeg is neemt Eli Johnson het woord. En dat doet hij meeslepend. Soms met zachte stem, soms stemverheffend, bijna schreeuwend brengt hij het woord Gods. Dan weer lopend door de zaal of stilstaand. De zweetplekken in zijn pak worden, naarmate zijn betoog langer duurt, groter dan zijn ogen achter zijn bril. Deze man staat hard te werken. Na elke paar zinnen vraagt hij de zaal om een ‘amen’ of om ‘instemming’. Dat krijgt hij vanuit alle hoeken en gaten van de kerk, met groot enthousiasme. De zaal hangt aan zijn lippen. Als de spraakwaterval is opgedroogd, is de dienst ten einde. Veel Ghanezen willen ons nog persoonlijk hun ‘blessing’ geven. 

Het is gemeend en van harte. Wat een land is dit toch!