Door: Yanoula
Als we om kwart over zeven de taxi uitstappen zit er al een flinke menigte onder de boom op het plein. Mannen met verweerde gezichten, vrouwen in de meest prachtige en kleurrijke gewaden. Hier is een ouderavond gaande, maar dan wel om half zeven ’s morgens begonnen. Gelukkig waren wij hier vooraf over ingelicht en wij sluiten ons aan bij de massaal aanwezige ouders.
Op het moment dat wij aanschuiven wordt net het financiële kwartaaloverzicht besproken. Er zijn wat teakbomen verkocht waardoor er inkomsten waren en er zijn kosten geweest voor de koop van nieuwe jonge boompjes en kosten voor een uitvaart. Dit zijn toch posten die wij op ons Nederlandse school niet snel op onze balans zouden tegenkomen. Er wordt besloten dat de winst van deze periode wordt gebruikt voor de aanschaf van een grasmaaier. De ouders spreken namelijk van de aanwezigheid van de vele slangen in het voetbalveld en de enige reden om dat tegen te gaan is het korthouden van het gras.
Dan mogen wij wat zeggen. Mirte heeft namens ons een speech voorbereid die zij namens ons voert. Vooraf werd door Isaac, de directeur van Sokode, gevraagd of wij iets wilde zeggen over ouderbetrokkenheid. Isaac vraagt, wij draaien. Zo staat Mirte bijna als een echte docent zeer bevlogen een speech te voeren. Ze vertelt dat voor het branden van een kaars een kaars, een vlam en zuurstof nodig is. De leerling is de kaars, de docenten zijn de vlam maar de ouders zijn het zuurstof. Te veel bemoeienis van ouders laat de kaars uitblazen, te weinig interesse van de ouders zorgt ervoor dat kaars uitgaat. Mirte heeft daarom de oproep gedaan aan de ouders vooral interesse te tonen in hun kind, ze te vragen hoe ze het hebben gehad op school en ze te motiveren hun huiswerk te maken. Tot slot delen wij kaarsen uit aan de ouders om de vlam voor onderwijs brandend te houden. Een vlam die wij zelf voelen, elk moment als wij met onze co-teachers praten en ideeën uitwisselen en werken aan beter onderwijs. In Nederland en in Ghana.
Reacties (3)