Door: Harrie en Hellen
Na een lange reis kwamen we dan aan op het vliegveld van Accra. Vliegen is voor ons niks nieuws dus dat gaat zoals wij westerlingen gewend zijn. Aankomst op het vliegveld, de gebruikelijke douaneactiviteiten, het ene land controleert wat meer dan het andere, geen bijzonderheden.
Vandaaruit met de bus naar ons eerste hotel, puur ter overnachting want s ’anderdaags vervolgt de reis naar Ho, de stad van onze bestemming. Veel indrukken heb je niet als je in het donker de reis voortzet. Het hotel is basic, men is vriendelijk en uiteindelijk gaat iedereen snel slapen want de volgende ochtend vertrekken we weer vroeg.
Op zondag, na het ontbijt, zonder ochtendrituelen, vertrekken we met dezelfde bus naar Ho een reis die zeker een dagdeel in beslag neemt. En dan slaat Afrika toe…
Alles wat je ooit in een film hebt gezien over Afrika wordt bewaarheid. De warmte, de klamheid die je soms bevangt, de schoonheid van het land naast de armoede van de bevolking. En tevens de trost die de Ghanezen uitstralen…voor eenieder die de eerste keer dit land bezoekt is het overweldigend. Het rumoer is de eerste uren dan ook niet van de lucht.
Tegen drieën komen we eindelijk aan bij ons hotel. Het contrast met hetgeen we tijdens de reis gezien hebben is groot…zeer groot. De luxe waarmee wij als gasten omringd worden is heerlijk maar toch… je wordt er wel even stil van.
’s Middags bezoeken we de markt van Ho. We zien wat we onderweg ook al zagen maar dan geconcentreerd op één plek. Overal bedrijvigheid. Kinderen die met de verkoopwaar op hun hoofd hun waren aanprijzen. Op alle mogelijke manieren zie je de Ghanese bevolking mogelijkheden uitbaten om geld te verdienen voor hun familie.
Het vreemde gevoel bekruipt je dat je een vreemdeling bent in hun wereld. Je merkt het aan de manier waarop de kinderen en vrouwen, want die bemannen de kraampjes, je aanspreken. Grapjes over je maken in hun taal, een taal die jij niet verstaat. Meteen besef je dat het Ghanezen, Syriërs, Eritreeërs, Ethiopiërs of welke andere bevolking dan ook, net in Nederland aangekomen om welke reden dan ook, op dezelfde manier vergaat. Wij lachen om hen, maken grappen om hen…en dat voelen ze, zoals jij het nu voel.
Confronterend is het en het zet je op je plaats. Met die gedachte in ons hoofd gaan we deze 14 dagen aan de slag…Niet omdat wij de wijsheid in pacht hebben, maar om van elkaar te leren. In openheid en met respect voor elkaar,
Reacties (1)